”Wat God heeft verbonden, mag een mens niet scheiden” (Mat.19:6).
O.a. op dit Bijbelcitaat baseren Christenen zich om het huwelijk als een levenslang engagement te beschouwen. O.a. de katholieke kerk staat dan ook niet toe dat een kerkelijk huwelijk wordt ontbonden, tenzij in uitzonderlijke omstandigheden.
Heden wordt er minder voor de kerk getrouwd omdat in onze geseculariseerde wereld nu eenmaal veel mensen kerk en geloof hebben verlaten. Degene die het vandaag wel nog doen, doen het (steeds) meer uit overtuiging en steeds minder om van het gezaag van (schoon)moeder af te zijn. Gelukkig maar.
Men kan discussiëren over de haalbaarheid van dit Bijbelse gebod en steeds meer gehuwden, ook kerkelijk gehuwden, halen “de eindstreep” niet meer. Het aantal echtscheidingen in ons land is vorig jaar gestegen met 17,6 %, wat een nieuw record is. Daarbij komen alle niet-gehuwde samenwonenden die langdurig een relatie hebben en uit elkaar gaan niet voor in deze cijfers.
Het is geen schande meer om te scheiden. Waar men vroeger als vrouw bij manlief bleef, ondanks de slagen, de zatlapperij en de hoerenloperij, kan men het men vandaag het zich (meestal) permitteren om voor lichtere feiten te scheiden. Gelukkig maar. Het is goed dat men uit een relatie kan stappen die verstikkend, uitzichtloos of respectloos (geworden) is. Ondanks bovenstaand Bijbels gebod hebben ook Christelijke organisaties zoals de KAV veel aandacht voor mensen die uit de echt zijn gescheiden. Dit zowel met praktisch advies als spirituele en emotionele ondersteuning. Dit lijkt mij een logisch gegeven want: "Wie zonder zonde is werpe de eerste steen." (Johannes 8:7).
Maar we mogen zoals Peter Vande Vyvere in Tertio (nr 494, 29-07-2009) schrijft, scheiding niet banaliseren. Scheidingen zijn (meestal) drama’s, zowel voor de partners als voor de eventuele kinderen. Een goede juridische, professionele begeleiding maar vooral een goede opvang door de omgeving kan daarbij enig soelaas brengen. Het is daarbij ook belangrijk dat er eveneens aandacht is voor scheidingen uit langdurige relaties (al dan niet met kinderen) zonder dat het tot een huwelijk gekomen is. Het drama is niet minder groot omdat men niet officieel en/of kerkelijk gehuwd is.
Het groot aantal (echt)scheidingen moet aanzien worden als een ernstig maatschappelijk probleem die de hoeksteen van onze samenleving, het gezin, te veel ontwricht. Daarom moeten Christelijke organisaties ook blijven investeren, zoals ze reeds heel lang doen, in relatievorming. Deze vormingen moeten zowel open staan voor diegenen die zich voorbereiden op een Christelijke huwelijk als voor mensen die kiezen voor een andere relatievorm. Het is dan ook verfrissend dat o.a. de KLJ hun verloofdenontmoetingen openstelt voor beide groepen.
Want vanuit hun geloof moet de Christelijke gemeenschap streven naar minder (echt)scheidingen. Dit via primaire preventie (aandacht voor relatievorming zowel binnen het gezin als er buiten – o.a. het onderwijs -); secundaire preventie (steun bieden bij relatieproblemen) en tertiaire preventie (aandacht hebben voor de individuele en maatschappelijke problemen die voortvloeien uit de vele relatiebreuken).
De openheid naar andere relatievormen en de aandacht voor echtgescheiden koppels en nieuw samengestelde gezinnen betekent niet dat daarom het Christelijk huwelijk gebanaliseerd wordt. Dit blijft voor Christenen de ultieme bezegeling van een liefdesrelatie tussen man en vrouw. Maar als Christelijke gemeenschap hebben we de taak om te streven naar een betere wereld, zowel voor mede-overtuigden als anders overtuigden. Een niet-dogmatische aandacht voor maatschappelijke problemen is daarbij belangrijk.
Voilà genoeg gepreekt, en nu terug naar de praktijk en mijn vrouw wat aandacht geven waarmee ik reeds 16-jaar gelukkig gehuwd ben. Dat ik het geluk mag hebben dat dit eeuwig duren mag…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten